شده این قصه تقدیرم

من همیشه دلم تنگ هست

دلم برایِ شهرم تنگ شده است و مسلمن تمامِ شهرم هم توی همان خیابانِ انقلاب خلاصه شده است

اصلن نمی دانم چرا، اما عاشق آنجام، عاشق کتاب فروشی هاش، دود و دمش، سینمایش، مردمش، کافی شاپ هایش، دانشگاه تهرانش

به شهرم که فکر می کنم، انقلاب به ذهنم می آید

دلم برایِ پدرم تنگ است

دست خودم نیست، بابا که می گویند من گریه می کنم/ چه کنم؟

یاد رفاقتمان می افتم، بی شیله پیله که البته یک زمانی به گند کشیدمش و هیچوقت دیگر هم به آن رفاقت بر نگشتیم

یادم است همیشه یک عکس از پدرم که در سمینار گرفته بودند پشت جلد این دفترهای پاپکور می گذاشتم و با خودم سرِ کلاس های درس می بردم وهرکس نمی دانست فکر می کرد دوست پسرم است

جوان بودم خب، فکر می کردم عشق یعنی همه چی. فکر می کردم فقط خودم عاشق شده م، هرچه بابا گفت این عشق نیست، اصلن این پسرک آدم نیست  که تو ادعای عاشقی می کنی گفتم نه شما خودخواهید و مرا درک نمی کنید

پدر گفت من مشکلی ندارم، حرف من این نیست که چرا با یک نفر دوست شده ای، اما این یک نفر نباید این آدم باشد، تو لیاقتت بیشتر از اینهاست و من گفتم شما بی خود می گویید و او گفت و من گفتم

و اینطور شد که پدر و دختری را کنار گذاشتیم و هرچه خواستیم به هم گفتیم و آن رابطه ی زیبا خراب شد و دیگر هم برنگشت

که صد البته، حق با پدرم بود و من بعدش فهمیدم که طرفم چه آدمی بود و زود کات کردم اما چه فایده

چند وقت پیش، مادر می گفت پدرت که فلان فیلم را می بیند و رابطه ی پدر و دختر داخل فیلم را، گریه می کند مثلِ چی... هی می گوید ما هم اینطور بودیم هااا، ببین چه شد! ببین دخترک چه کار کرد

دلم برایِ خودم هم تنگ می شود هِی

یک جایی خودم را گم کردم که هرچه پی اش می گردم دیگر نیست/ انگار آب شده است رفته ست زمین

به هر کسی که نشانی اش را می دهم، اصلن ندیده اند همچین آدمی را

بعدش فکر می کنم، شاید هم از اول چنین آدمی نبوده/ شاید خواب دیده ام یا باز هم خیالاتی شده ام

شاید هم الان خواب هستم، بعدش که بیدار شوم به این  کابوس ها هی بخندم

اما هر روز درون آلبوم عکس ها، او را می بینم که به من خیره شده است و می خندد/کجا رفتی تو یکهو، بی خبر؟

من کلن دلم تنگ است/زود بزرگ شده م و این قلب، زیادی برای من کوچک است

باید بروم تعویضش کنم، یا حداقل یکی دیگر بگیرم کنارش بگذارم

باید بروم فکری به حالش بکنم