بعد منی که الان اینجا
نشستم، پشت به پنجره و رو به مانیتور و دارم دِرو می کنم یه عالمه
نوشته رُ و خسته نمی شم و هی شُر شُر بدنم عرق می کنه و با رسیدن ِ باد ِ کولر به تنم
خنک می شه، کی می دونه چه قــــــدر دل تنگم؟!
بعد کی پیدا می شه الان
دست ِ من ُ بگیره ببره شمال، ببره کلاردشت، ببره تو اون جاده هایی که دو طرفش دشت و
سبزی و گل هست، که بوی ِ بکر ِ زنده گی و طراوت می ده، که آدم روحش جوونه می زنه، تازه
می شه، بچه می شه، عاشق می شه
که من ُ ببره کنار
ِ دریا، تا من کفشام ُ در بیارم ُ از لمس ِ کف ِ پاهام با ماسه ها، دلم قنج بره و از
خوشی هی بالا پایین بپرم ُ نم نم ِ بارون بگیره و تمام ِ من ُ تطهیر کنه و من پاچه
هام ُ بدم بالا و بزنم به آب، که بعدش خیس
بشم و خوشال بشم و تا توی ِ نافم شن و ماسه
بره و حتا وقتی بر می گردم هر بار که حمام برم، باز خبری از اون شن ها باشه!
کی می دونه دلم می خواست
همه ی عمر ِ پیش ِ روم رُ بدم فقط برا یه لحظه که تو همین مکان و زمانی که گفتم باشم.
که دلی که یخ زده، آب
بشه و از درونش شکوفه بزنه
کی می دونه دلم می خواد
یه لحظه توی ِ این جاده باشم و خودم ُ از پنجره ی ماشین بکشم بیرون ُ بشینم لبش ُ با
همون سرعت باد بخوره تو صورتمو من حس ِ یه پرنده بهم دست بده و بعدش شالمُ باد برای
ِ یادگاری از سرم بقاپه و من برگردمُ درو شدنش ُ نگاه کنم ُ سبک باشم و سبک باشمُ نفس
بکشم و زنده گی رو ببلعم
کی می دونه من همین
الانشم که دارم اینا رُ می نویسم دلم داره پر پر می زنه و گُر می گیرم ُ می شم همون
عاشقی که از معشوقش دور افتاده؟
کی می دونه منی که اینجا
نشستم، پشت به پنجره و رو به مانیتور، روحم داره یه جا دیگه واسه خودش سِیر می کنه؟
و من چه می دونستم
روزی هم می رسه که حسرت ِ همچین چیزی توی ِ دلم بمونه!!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر