هنوز هم هستن آدم هایی که نه براشون بالا پایین رفتن ِ قیمت
ِ دلار مهمه، نه سه برابر شدن ِ خدادتومن ِ پول ِ مرغ ُ برداشتن ِ فیلان ِ یارانه و
نبودن ِ سهمیه ی بنزین ُ آزاد شدن ِ بیسار
اونا تو پول می لولند همینجوری ُ غرق ِ ثروتشون هستن - من گفتم
کوفتشون شه؟ زیادتر شه الهی و خوش خوشانشون باشه - اما تا اینا باشن، هِی هر روز کسایی
که سر ِ بی شام ُ نهار زمین می زارن بیشتر می شه و صداشون توی ِ خوشی ِ این آدما کم
تر به گوش می رسه
امشب، من نگاه ِ یه بچه ی ِ پنج شیش ساله رُ دیدم که با حسرت
به لقمه ی ِ تو دست ِ یه آدم ِ شکم گنده که نمی خواست از رستوران دل بکنه نگاه نگاه
می کرد ُ تا وقتی دور می شد، زاویه ی سرش هم به سمت ِ مرد ِ تغییر می کرد!
و بابایی که دست ِ دخترش ُ محکم گرفته بود و با حرص ُ کشون کشون
از محوطه ی خطر! دورش می کرد تا شاید فکری به سرش بزنه و با به زبون آوردنش ذهن ِ دخترش
ُ پرت کنه!
و دغدغه ی مرد همون دم چی بود که یه هو لقمه تو گلوش گیر کرد؟
سوییچ ِ ماشینش که از هول ِ جا موندن از غذا افتاده بود توی ِ لیوان ِ نوشابه ش، حالا
در ِ ماشین ِ خدادتومنیش رُ باز نمی کرد!
حالا آقا، خانوم، هِی از صف ِ صد متری ِ مرغ صحبت کنیم ُ
راه کارهای ِ ویژه مثه مکروه بودن ِ گوشتش ارائه بدیم ُ از صحنه های ِ تی وی حذفش
کنیم، صورت مسئله خوب پاک شد، آفرین به همه
بریم سراغ ِ بعدی، با شکمهای ِ گرسنه چه کنیم؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر