۱۳۹۱ دی ۷, پنجشنبه

زمانی برای ِ حرف زدن...


چیزی که باید یاد بگیرم در زنده گی ِ خودم که نمی دانم درست است یا نادرست، فکر کردن به این است که حرف بزنم... حرف زدن به این معنا که یاد بگیرم احساساتم را به طور کامل بیان کنم... من باکی ندارم از گفتن دوستت دارم ها... از دلم برایت تنگ شدن ها... از ذوق کردن برای ِ یک جمله ی ساده... از تشکر کردن برای ِ روزی که گذراندم... از اشک ِ شوقی که جمع می شود توی ِ چشمانم... اما همانقدر که به راحتی تمام ِ این ها را می توانم بگویم، ابراز کنم، نمی توانم ناراحتی ام را به زبان بیاورم با کلام... نمی توانم بگویم غصه خوردم از این حرف... نمی توانم بگویم این صحبتت باعث ِ دلخوری ِ من شد... این عمل، نظرم را عوض کرد... توقع چنین کاری را نداشتم ازت... چرا؟ چون همیشه به طرف ِ مقابلم فکر می کنم... به اینکه دلش نشکند یک وقت؟ غصه دار نشود؟ حالا از چشمانش نیفتم؟ چه فکری ممکن است بکند؟... باید یاد بگیرم که اگر می توانم تمام ِ خوشی هایم را به راحتی بیان کنم، به همان آسانی، حرف بزنم از ناراحتی ها... اینطور حداقل، دیرزمانی، در ِ قلبم را که باز کنم، از دیدن ِ حرف های ِ جمع شده، غم های ِ نا چیز، اشک های ِ نریخته، حس نمی کنم که این قلب، دیگر قلب نیست که شده است مأمن ِ تمام ِ نگفته ها و چه بسا، کینه های جمع شده که حالا تمامن  ریشه دوانده در تمام ِ من...

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر